Jako zespół naszego koła naukowego, w składzie: Piotr Wośkowiak, Miłosz Trojnar, Klaudia Szwakop, Karolina Kędziora, Izabela Górczyńska, podjęliśmy się stworzenia pierwszej pracy naukowej w ramach działalności koła. Naszym celem było porównanie odległych wyników leczenia złamań kompresyjnych kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego.
W pracy braliśmy pod uwagę pacjentów leczonych dwoma metodami stabilizacji: otwartą oraz przezskórną. Pacjenci, których wybraliśmy do współpracy doznali w przeszłości złamania kompresyjnego trzonu kręgowego w wyniku urazu, gdy siła działająca na kość była za duża w stosunku do jej wytrzymałości.
Urazy te związane były najczęściej z wypadkami komunikacyjnymi, czy upadkami z wysokości. Kryterium wykluczającym z badania było miedzy innymi wystąpienie u pacjenta złamań patologicznych, np.: w przebiegu osteoporozy, w przypadku których leczeniem z wyboru jest zastosowanie innych metod niż stabilizacji przeznasadowej.
Stabilizacja metodą otwartą, stosowana do niedawna, polega na odsłonięciu operowanego odcinka kręgosłupa w celu uzyskania dostępu tylnego. Wiąże się to z uszkodzeniem aparatu mięśniowo-więzadłowego grzbietu i dużym urazem śródoperacyjnym, a także większą utratą krwi. Ponadto charakteryzuje się dłuższym okresem hospitalizacji i rekonwalescencji po zabiegu.
Natomiast przezskórna stabilizacja przeznasadowa w odróżnieniu od metody otwartej pozwala na umieszczenie śrub w kręgach poprzez niewielkie nacięcia skóry, pod kontrolą aparatu rentgenowskiego i/lub neuronawigacji. Śródoperacyjny podgląd pozwala na precyzyjne wprowadzanie implantów i ominięcie struktur nerwowych. Nowoczesne implanty maksymalnie ograniczają uraz okolicznych mięśni grzbietu i przyspieszając rekonwalescencję.
Mamy zamiar porównać odległe wyniki leczenia za pomocą powyższych metod stabilizacji kręgosłupa. Postaramy się stwierdzić, czy nowsza metoda, jaką jest przezskórna stabilizacja przeznasadowa, daje w rezultacie korzystniejsze wyniki dla operowanych pacjentów niż metoda otwarta. Razem z opiekunem naszego koła dr n. med. Piotrem Defortem przedstawiliśmy swoją pracę w trakcie posiedzenia Komisji Bioetycznej. Przybliżyliśmy na niej cele naszego badania oraz sposób w jaki będziemy zbierać potrzebne nam informacje o pacjentach. Zakwalifikowani przez nas uczestnicy otrzymali ankiety, które zawierały pytania dotyczące ich obecnego stanu zdrowia. Na podstawie opracowanych wyników postaramy się określić, czy jedna z metod daje korzystniejsze wyniki długoterminowe leczenia, w tym mniejsze nasilenie bólu, czy lepszą ogólnoustrojową sprawność.
W przyszłości chcielibyśmy przeprowadzić kolejne badanie na tej grupie pacjentów – tym razem poprzez zaproszenie pacjentów z badania pilotażowego do pomiaru balansu strzałkowego kręgosłupa. Ocenimy tym samym odległe wyniki radiologiczne leczenia i będziemy mogli je porównań z subiektywnymi odczuciami pacjentów poddanych operacji stabilizacji kręgosłupa.
